در سالهای اخیر، موضوع تأمین نهادههای تولید بخش کشاورزی برای کشاورزان و دامداران در کشور به یک معضل و چالش تبدیل شده که رخدادهای جهانی و تحریمهای ظالمانه هم بر این بخش تأثیر فراوانی داشته است. در زنجیره اکوسیستم فناوری و نوآوری کشور، اثبات کردهاند که برای پاسخ دادن به صنایع و نیازهای جامعه، شرکتهای دانشبنیان از ظرفیت فراوانی برخوردار بوده و میتوانند در هر عرصهای خوش بدرخشند. در چند سال اخیر، این اتفاق به یک باور ملی و عمومی تبدیل شده و برخی از صنایع کشور با رویآوردن به این توانمندی دانشی و تخصصی در مسیر توسعهیافتگی؛ قدم برداشتهاند؛ اما در این میان، برخی دیگر از صنایع هنوز از این ظرفیت علمی و کاربردی بیبهره هستند و تعداد شرکتهای دانشبنیان در بین آنها کم و ناچیز است. بخش کشاورزی و بهدنبال آن تأمین امنیت غذایی، یکی از آن بخشهاست. بر اساس آمار ارائه شده از سوی معاونت علمی و فناوری رئیسجمهور، اکنون 309 شرکت دانشبنیان در بخش کشاورزی کشور فعال هستند. لزوم بررسی، تبیین و تحلیل فعالیت این شرکتها در حوزه امنیت غذایی کشور، موضوع مهمی است که میتواند مشخص سازد که شرکتهای دانشبنیان در این زمینه از چه حمایتهای قانونی، سیاستی و نهادی باید برخوردار شوند تا بتوانند نقش موثری در تأمین امنیت غذایی کشور ایفا نمایند. ازجمله راهکارهایی که میتواند کیفیت و کمیت امنیت غذایی کشور را بهبود بخشد، روشهای زیستی است که بهبود صنعت غذایی کشور با استفاده از همین روشهای زیستی و با کمک کارخانههای تولید محصولات غذایی امکانپذیراست.